Czego nie nauczyła mnie szkoła, a powinna..?, czyli przemyślenia maturzystów.

Long time, no see... ;)
Pisałam właśnie post na Mrs Poppy-uczymy z pomysłem, gdy pomyślałam sobie, że sprawa jest duża. Tak wielka, że potrzebuje wpisu blogowego! Here I am again!!
Chodzi o to, czy szkoła jest ŻYCIOWA?? Tak dużo mówi się teraz o Life Skills - kompetencjach 21 wieku, które muszą być priorytetem w nauczaniu, mówi się o niezbędnych umiejętnościach, które mają pomóc uczniom dopasować się do stale zmieniającego się świata i warunków, w których żyją, i w których przyjdzie im egzystować w przyszłości.
Zatem......
​

Miałam w tym roku wyjątkową klasę wychowawczą - maturzyści. Indywidualiści, zadziory, trudni do zamknięcia w jakiekolwiek ramy (wcale tego nie chciałam ;) ). Relacje indywidualne - ideolo, jako grupa - oporni na integrację całościową.
Zawsze potrzebowali upartego przywódcy (i to niekoniecznie mnie). Niesamowita mieszanka osobowości i charakterów. Bardzo dużo się przy nich nauczyłam. Najwięcej odpuszczania i nie brania wszystkiego do siebie. Bardzo tego potrzebowałam.
Przez 4 lata robiłam wszystko, aby mieli poczucie sprawczości, czuli się w szkole autonomiczni, mogli decydować i mieć swoje zdanie. Nawet kosztem rozwalenia imprezy szkolnej czy nie pojechania na wycieczkę..Większość spraw nam wychodziła. Bardzo dużo gadaliśmy, zadawałam tryliardy pytań, nawet tych niewygodnych...dla nauczycieli.

Jednym z nich było pytanie: CZEGO NIE NAUCZYŁA MNIE SZKOŁA, A POWINNA?

Dlaczego zadałam pytanie sugerujące, że było coś, czego faktycznie szkoła ich NIE nauczyła? Bo, jak pisałam wyżej, dużo rozmawialiśmy. Uwierzcie mi, miałam podstawy do zadania tego pytania ;) Potrzebowałam także feedbacku, podsumowania naszych działań i naszej wspólnej, szkolnej drogi.
Kiedy wrzuciłam zdjęcie z pytaniem na fanpage'u Mrs Poppy, dostałam sporo odpowiedzi - od nauczycieli i uczniów. Najczęściej pojawiające się:
Szkoła nie nauczyła mnie, a powinna:

• ODWAGI,
• SAMODZIELNEGO MYŚLENIA (bo szkoła uczy schematów i rozwiązywania testów),
  
• ŚWIADOMOŚCI WŁASNYCH TALENTÓW I MOCNYCH STRON,
• ŻYCIA,  WIARY W SIEBIE, PEWNOŚCI SIEBIE,
• UMIEJĘTNOŚCI PRAKTYCZNYCH, A NIE TEORETYCZNYCH,

• MYŚLENIA PRZYSZŁOŚCIOWEGO (Jak wypełniać PIT-y, jak przetrwać rozmowę kwalifikacyjna, jak napisać list motywacyjny. Jak radzić sobie ze stresem i tone innych praktycznych umiejętności,
• ​GOTOWANIA ;))

Poniżej odpowiedzi moich uczniów:

...oraz: myślenia, liczenia rachunków, brania odpowiedzialności za swoje czyny, prawdziwego życia, jak wejść w dorosłe życie, gotowania i szycia - przydatnych umiejętności, obsługi przydatnych urządzeń, wypełniania ważnych dokumentów...

Czyli wszystko się zgadza, prawda??

​Myślę, że trzeba brać pod uwagę fakt, że uczeń, przychodząc do szkoły ma pewne oczekiwania i potrzeby - nie chodzi mi, broń Boże, o roszczenia!! Już taki ze mnie typ, że te oczekiwania są dla mnie bardzo ważne - staram się ich słuchać, bardzo pomagają mi projektować moją pracę, warsztat, metody, podejście.. Naprawdę polecam wszystkim nauczycielom wsłuchiwanie się w potrzeby i cele naszych uczniów.

Natomiast, zastanawia mnie to, gdzie jest granica edukacyjnej odpowiedzialności szkolnej, domowej, rodzicielskiej. Szkoła mówi: "tego powinien nauczyć cię dom!", rodzice mówią: "przecież to obowiązek szkoły i nauczycieli". W idealnym świecie granic by nie było..

Jak zawsze, wybawi nas zdrowy rozsądek i "życiowe" podejście...jeśli takowe posiadamy i czujemy. Czym jest "życiowe" podejście w szkole? Czy to odpowiedź na wypisane powyżej potrzeby i oczekiwania uczniów?
Moje przemyślenia zawsze krążą wokół słów:
 
Ucz cudze dzieci tak, jakbyś chciał, aby ktoś uczył twoje własne dziecko...

Zgadzacie się?

​PS. Lubię to miejsce, chyba tu niedługo wrócę ;))))